Rozdział 23

"Zwyciężać mogą tylko ci, którzy wierzą, że mogą, ale człowiek posiada naprawdę tylko to, co jest w nim..."

*Perspektywa Karola*
Kiedy otworzyłem oczy, nikt obok mnie nie leżał. Czyżby piękna, która jeszcze wczoraj tu leżała, w pięknej, białej sukience, okazała się być wytworem mojej wyobraźni? Zmartwiony tą wizją wstałem z łóżka, podszedłem do szafy, żeby sprawdzić, czy jej ubrania nadal tam są, czy to też było tylko snem – tak tylko, żeby się upewnić.
- Szukasz czegoś? – Usłyszałem za sobą miękki, kobiecy głos. Omal nie uderzyłem głową w jedną z półek. Czyli to jednak nie był sen; uśmiechnąłem się do siebie.
- Eeee… no tak, mojej szarej koszulki. – Wymyśliłem naprędce, wyciągając głowę z szafy i uśmiechając się niewinnie do drobnej blondynki stojącej w progu sypialni. Nie mogłem jej się przyznać do tego, że myślałem, że ją sobie wymyśliłem. Uznałaby mnie za wariata. Spojrzała na mnie badawczo, unosząc przy tym brew. Wymiękłem.
- No dobra, masz mnie. Bałem się, że mi uciekłaś i … - nie dane mi było dokończyć mojej wypowiedzi.
- I musiałeś się upewnić, czy moje ubrania są nadal na miejscu, dlatego zanurkowałeś do mojej szafy. – Dokończyła bezceremonialnie, krzyżując ręce na piersi.
- A czy to coś złego? – Postanowiłem się bronić. Spojrzałem na nią z góry, co było z resztą naturalne przy moim i jej wzroście, też skrzyżowałem ręce.
- Oj Kłosik, Kłosik - spojrzała na mnie z politowaniem, jak ostatnio często miała w zwyczaju – dla twojej informacji: będę w kuchni i nigdzie się nie wybieram i proszę, nie nurkuj mi więcej szafie. – Opuściła zrezygnowana ręce i obróciła się na pięcie, kierując w stronę kuchni. – A koszulkę masz w drugiej szafie, na trzeciej półce od dołu. – Krzyknęła na odchodne.
- Co ja bym bez niej zrobił?- Ruszyłem do kuchni, w ślad za blondynką, pośpiesznie zakładając, wcześniej wspomnianą, szarą koszulkę, która z resztą świetnie komponowała się z czarnymi dresami.
- Umarłbyś z głodu. – Postawiła na stole talerz i obróciła się w stronę kuchenki. Zasiadłem, więc przy stole i czekałem na żarełko, podczas gdy Natalia gmerała drewnianą szpatułką w patelni. Po chwili odwróciła się do mnie i położyła na talerzu jabłko.
- I to wszystko? – Obróciłem owoc w dłoni i odłożyłem go powrotem na talerz, licząc na coś innego.
- No dobra – odwróciła się na chwilę do mnie tyłem, by za chwilę położyć na talerz żółciutkiego banana. To są chyba jakieś jaja – pomyślałem, byłem coraz bardziej głodny. A głodny Kłos, to zły Kłos. – Proszę skarbie.
- Za „skarbie” dziękuję, ale owocków nie chcę. – Odsunąłem talerz, jak kapryśne dziecko i czekałem nadal, na porządne śniadanie. O dziwo, Natalia nie zareagowała. Stała oparta plecami o szafki i śledziła każdy mój ruch.
- Widocznie na nic więcej nie zasłużyłeś – tym razem uraczyła mnie swoim komentarzem – myślałam, że sportowcy lubią owocki.
- Bo lubią, ale niekoniecznie na śniadanie.
- Marudzisz. – Odpowiedziała z przekąsem i jednym ruchem zgarnęła z talerza jabłko. Po bananie też nie było już śladu, za to pojawiły się pyszne naleśniki z sosem czekoladowym.
- I takie śniadanie to ja rozumiem. – Od razu zabrałem się za jedzenie moich pysznych naleśniorów. –Ty nie jesz? – Zapytałem z pełnymi ustami, widząc, że Natalia odkłada brudne naczynia do zmywarki i zabiera się za jabłko.
- Nie, jabłko mi wystarczy. Nie lubię dużo jeść przed bieganiem. – Wgryzła się w czerwony owoc. Nawet nie zauważyłem, że miała na sobie dres i buty do biegania.
- Żałuj, bo pyszne. – Wskazałem widelcem na coraz mniejszy stosik naleśników, przełykając spory kęs.
- Właśnie widzę. Usmarowałeś się jak dziecko. – Zaśmiała się podchodząc do mnie od tyłu. Zwiesiła swoje dłonie na moich ramionach. Jej tułów spoczywał na moich plecach.
- Bo jestem dziecko. – Wziąłem jej dłoń i pocałowałem, zostawiając ślad czekolady.
- Duże, przerośnięte i tylko moje. – Dodała natka, pieszczotliwe czochrając mnie po włosach. Być może zrobiła to celowo, bo chciała się pozbyć czekolady z dłoni. – Ja idę biegać, a ty bądź grzeczny. – W tym momencie faktycznie zwróciła się do mnie jak do dziecka, co mnie trochę zdenerwowało, ale tylko troszeczkę i po chwili już mi przeszło. Pomachałem jej, zanim znikła za drzwiami

*Perspektywa Natalii*
To, że zmieniłam moje miejsce zamieszkania, nie znaczy, że zmieniłam moje nawyki. Bieganie było, jest i będzie nieodłącznym elementem mojego życia.
Nie mówiłam o tym Karolowi, ale swego czasu dosyć często bywałam w Bełchatowie. Znam świetne miejsca do biegania i kilka całkiem fajnych sklepów.
Wyszłam z mieszkania i skierowałam się do windy. W mieszkaniu we Wrocławiu, musiałabym dreptać po schodach. Traktowałam to jako część rozgrzewki, ale nie przepadałam za tą czynnością. Winda to duże udogodnienie. Weszłam do środka i kliknęłam odpowiedni przycisk. Piętro niżej widna się zatrzymała – to oznaczało, że ktoś ją zatrzymał, albo się zepsuła. Modliłam się w duchu, żeby nie była to ta druga opcja. Drzwi rozsunęły się a do środka wszedł mężczyzna. Tak stwierdziłam po butach, bo postanowiłam, że dopóki winda nie ruszy nie podniosę głowy. Zastosowałam tak zwany manewr pancernika.
- Cześć. – Byłam zmuszona podnieść głowę do góry i to bardzo wysoko, mężczyzna okazał się być ponad dwumetrowym siatkarzem. I kolejna modlitwa w głowie – proszę tylko nie Andrzej, tylko nie Andrzej… To nie był mój szczęśliwy dzień.
- Cześć. – Rzuciłam oschle, odwracając się do ściany, tyłem do Wrony.
- Co ty tu robisz? – Zapytał nie kryjąc zainteresowania, ale chyba wiedział, że dalsza rozmowa nie ma sensu, więc o nic więcej nie pytał, ale nie wytrzymałam długo w milczeniu.
- Mieszkam. – Uniosłam głowę tak wysoko, że aż zabolał mnie kark. Moje spojrzenie jeszcze nigdy w życiu nie było tak jadowite jak w tamtej chwili. Wypowiedziałam te słowa z taką dumą i satysfakcją, że sama się sobie dziwiłam, że jestem do tego zdolna. Do tej chwili byłam szczęśliwa, że zamieszkałam z Karolem, teraz nie byłam pewna czy to dobry pomysł, ale z drugiej strony, przez jeden głupi incydent i jednego kretyna nie zamierzam marnować swojej szansy na udany związek.
 – I posłuchaj mnie raz, bo więcej razy nie zamierzam się powtarzać, nie waż się wchodzić ze swoimi wielkimi buciorami – spojrzałam z pogardą na jego olbrzymie buty – w mój związek. Jestem z Karolem szczęśliwa, a ten głupi pocałunek nic dla mnie nie znaczył. Nie wyobrażaj sobie nic, bo nic nigdy nie było i nigdy nie będzie. – Zdałam sobie sprawę, że stoję zaledwie o krok od Andrzeja i mierze w jego tors moim palcem. Był osłupiały. Rozdziawił usta i stał tak, wyglądał jak kretyn.
- A co z naszym spotkaniem? – Wydał z siebie zduszony dźwięk.
- Poproszę o pomoc Wojtka. – Rzuciłam oschle i wyszłam z windy, która właśnie się zatrzymała. Wyszłam z niej szybko i szarpnęłam drzwi wyjściowe. Jak najszybciej chciałam znaleźć się na świeżym powietrzu, ochłonąć trochę. Usiadłam na krawężniku, schowałam twarz w dłoniach i zaczęłam płakać, płakałam jak mała dziewczynka. Przechodnie gapili się na mnie, ale nikt mnie tu nie znał, więc w sumie mało mnie to obchodziło. Działałam impulsywnie i bez zastanowienia. Wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam do Karola.
Gdy tylko odebrał zapytałam, wprost – Dlaczego nie powiedziałeś mi, że Wrona też mieszka w tym budynku.
- Ho? A hemu o to pythasz? – Jakieś dziwne odgłosy i ponownie w słuchawce usłyszałam Karola – Przepraszam cię za tamto, myłem zęby. A co to ma do rzeczy?
- Ma. – Pociągnęłam nosem do słuchawki.
- Hej, ty płaczesz? – Wyraźnie się zmartwił – Co się stało kochanie? Kiedy usłyszałam „kochanie” momentalnie coś we mnie pękło.
- Nic, zawsze mam katar kiedy się rozgrzewam . – Skłamałam. To nie pora i miejsce na takie rozmowy. – Dobra, już nie ważne, porozmawiamy, kiedy wrócę.
- A właśnie, za pół godziny wychodzę na trening. Wrócę koło 14 i potem pojedziemy do ciebie po resztę rzeczy. – Jego głos działał na mnie kojąco. Momentalnie spłynęła ze mnie cała złość.
- Jasne. To leć, do zobaczenia potem, buziaki. – Cmoknęłam do telefonu i zakończyłam rozmowę.
A dzień zapowiadał się tak pięknie – pomyślałam i ruszyłam biegiem po chodniku.

*Perspektywa Andrzeja*
Słowa Natalii tak na mnie podziałały, że kompletnie zapomniałem, po co wsiadałem do tej windy. Byłem zszokowany, stałem tam, jak sparaliżowany. Z transu wyswobodziła mnie wiadomość. Wyciągnąłem telefon z kieszeni. Mariusz napisał, że za pół godziny trening.
- Cholercia. – Zakląłem pod nosem i powrotem wjechałem windą na moje piętro. Po drodze do mieszkania zadzwoniłem do trenera.
- Goud Morning coach. Today I  will not be at practice. I feel bad. – Powiedziałem wszystko od razu, kiedy tylko trener odebrał. Odpowiedział, również po angielsku, że mam stawić się na najbliższy trening, jeśli już poczuje się lepiej. – Okey, tank you and sory for the trouble. See you. – Pożegnałem się i zakończyłem połączenie. Faktycznie czułem się źle, ale to nie żadne choróbsko, to prawda, którą usłyszałem od Natalii, zabolała mnie najbardziej i czułem się gorzej niż podczas najgorszej grypy. Prosto z windy udałem się do mieszkania, zamknąłem drzwi od wewnątrz, wyłączyłem telefon i poszedłem spać.