Rozdział 15

 ''Dzisiaj Ty płaczesz, by ktoś inny mógł się cieszyć, ale nie martw się, Bóg jest sprawiedliwy.''

*Perspektywa Karola*

Jadę już drugą godzinę, niedługo będę na miejscu. Znam tę drogę na pamięć a jednak czuję się tu tak obco. Nie mogę się na niczym skupić, myślami wciąż krążę wokół Natki - ciekawe, co ona teraz robi?

Zatrzymałem samochód na poboczu i postanowiłem, że do niej zadzwonię. Przesunąłem palcem po ekranie; na wyświetlaczu zobaczyłem nasze wspólne zdjęcie - zrobiliśmy je kilka dni temu.

Poczułem się jeszcze gorzej, niż wcześniej. A co jeśli mój pomysł się jej nie spodoba i Natalia nie zgodzi się ze mną zamieszkać?

Tutaj nic jej nie trzyma a w nowym mieście też może znaleźć świetną pracę, jestem o tym przekonany - powtarzałem sobie jak mantrę próbując tym samym się uspokoić. Zadziałało za siódmym razem. Zrezygnowałem z pomysłu dzwonienia do Natalii. Jeszcze przez chwilę patrzyłem się na tapetę i ruszyłem w kierunku autostrady prowadzącej do Bełchatowa.

Zbliżał się ważny mecz, który mieliśmy rozegrać w Gdańsku a ja miałem być kapitanem, nie mogę teraz zaprzątać sobie głowy niczym innym, muszę się skupić na grze i na drużynie; przeprowadzką i niespodziankami zajmę się później.

*Perspektywa Natalii*

"...Tak serdecznie Cię za to wszystko przepraszam...". Za co ty mnie przepraszasz? To ja powinnam cię przerosić, że niczego nie zauważyłam, że nie spytałam jak się czujesz, czy mogę ci jakoś pomóc, to wszystko moja wina...

Leżałam na podłodze skulona, zalana łzami, obok mnie leżały zdjęcia; w dłoni szeleścił list od Dagmary. Czułam się okropnie. Nie mam już przyjaciółki, ukochany też chce mnie zostawić i wyjechać z miasta. Czemu, to, co najgorsze, musi przytrafiać się zawsze mnie? - głos w mojej głowie nigdy przedtem nie brzmiał tak głośno i poważnie. To dla mnie zbyt wiele, nie poradzę sobie z tym sama. Usiadłam na podłodze, przesuwając tułowiem kilka zdjęć. Nie miałam siły, by, choć przez chwilę zatrzymać na nich wzrok. Poczułam dziwną potrzebę porozmawiania z kimś. Wyciągnęłam telefon, trzymałam go przez chwilę w prawej dłoni; lewa wciąż ściskała mokry od łez papier. Zadzwonić? Nie, nie zadzwonię - pomyślałam - napiszę do niego.

"Bardzo Cię kocham." - Wystukałam na klawiaturze te trzy słowa, więcej nie byłam w stanie. Wyślij, i wiadomość już znalazła się w telefonie mojego mężczyzny. Poczułam się ciut lepiej. Pozbierałam wszystko z podłogi i delikatnie odłożyłam z powrotem do pudełka, przykryłam wieko i odłożyłam karton na łóżku. List zatrzymałam przy sobie.

*Perspektywa Karola*

Wychodząc z biura prezesa nadal nie czułem się dobrze. Mijałem po drodze ludzi, mówili coś do mnie; nie zwracałem na to uwagi. Może i ciałem byłem obecny w siedzibie klubu, w Bełchatowie, ale duchem wciąż błądziłem po wrocławskim mieszaniu mojej księżniczki.

Szedłem wzdłuż prosto do drzwi wyjściowych; chciałem jak najszybciej opuścić to miejsce, uciec…niestety nie było mi to dane. Na parkingu podeszło do mnie dwoje kolegów z drużyny: Facu i Wojtek.

- Hej Karollo, coś się stało? – Zapytał mnie, po angielsku, Argentyńczyk.
- Nie, wszystko jest w porządku – Odpowiedziałem, ale Włodi mi nie uwierzył.
- No przecież widzę, że coś jest nie tak. – Włodarczyk nie dawał za wygraną. – Co powiecie na mały męski wypad? – Zapytał rozpromieniony, pocierając entuzjastycznie swoje duże dłonie; pytanie było oczywiście anglojęzyczne ze względu na obecność argentyńskiego przyjaciela.

Conte zgodził się od razu, ja trochę się wahałem. Obiecałem Natce, że wrócę do niej najszybciej jak to będzie możliwe, ale z drugiej strony taki „męski wypad” – jak to określił Wojtek – nie zaszkodzi.

- No w sumie, czemu nie. – Chęć rozerwania się i odprężenia wzięła nade mną górę – Natka chyba się nie obrazi.

- Trzeba było od razu powiedzieć, że ci kobieta nie pozwala. – Zaśmiał się Facundo, błyszcząc przede mną zębami, za co oberwał ode mnie kuksańca w ramię.

- Bo widzisz Karolu, kobietę trzeba trzymać krótko. – We Włodim odezwał się, jak go kiedyś nazwał Wronka, ekspert matrymonialny. Facu przewrócił teatralnie oczami a ja wybuchnąłem śmiechem.

- Oberwałeś piłka w głowę? – Zapytał Argentyńczyk, on również nie mógł powstrzymać ataku śmiechu.
- Chyba rzeczywiście przyda nam się odrobina relaksu. – Poklepałem Wojtka po plecach i w lepszych nastrojach udaliśmy się do pobliskiego pubu.